Je eigen gedachten blijken soms gewoOn fabels
-Iedereen kan het gewoon zonder podiumangst behalve ik- of -Niemand heeft er zoveel last van als ik- of – Als je goed bent, heb je geen last van podiumangst-
Met deze fabels heb ik jarenlang rondgelopen. Op een gegeven moment ga je dan wel geloven dat je inderdaad niet goed (genoeg) bent. Bovendien denk je dat je een van de weinigen bent, want voor degene die zeggen het ook te hebben, heb je natuurlijk altijd een verklaring, of een excuus. De anderen (degenen die het gered hebben en de enigen die voor jou tellen), hebben er zogenaamd geen last van).
Vanuit opvoeding en opleiding vorm je je eigen beeld en bedenk je je eigen strategie
Het beeld dat ik had gekregen vanuit opvoeding en opleiding was dat het wel heel raar was om zenuwachtig te zijn. Docenten lachten het gewoon weg, wat voor mij toch wel als uitlachen voelde. Ik weet dat ze het niet kwaad bedoelden. Het was meer dat ze er misschien zelf geen raad mee wisten.
Praten erover deed ik dus niet, want ik schaamde me. Maar ik wilde zó graag spelen…
Mijn strategie was: niet erover praten maar er tegen vechten en doorgaan! Maar echt ermee leren omgaan, dat gebeurde niet. Ik stopte alles weg en stond eigenlijk nergens voor open. Ik sloot me af voor alles van buiten mezelf maar ook voor alles van binnen mezelf.
Waardevolle tips waar ik niets mee heb gedaan
De handreikingen of tips die ik wel kreeg sloeg ik in de wind of ik hoorde ze niet eens. Dacht dat ze niet op mij van toepassing waren, terwijl ze zo waardevol bleken!
Je denkt te veel na = Uit je hoofd in je lijf
Misschien kun je zeggen: we mogen weer, i.p.v. oh jee, we moeten zo weer = omdenken van negatieve bewoording naar positief benoemen.
Ga terug naar het gevoel van je mooiste en beste ervaring en neem dat mee naar je volgende = visualiseer je meest ideale concertsituatie en uitvoering, waar gebeurd…of in je dromen
Wat ben je streng voor jezelf! = geef jezelf een kans en sta jezelf toe om fouten te maken.
Geloof in jezelf = heb vertrouwen, ook als het niet meteen lukt.
Gewoon om hulp vragen
Maar de allerbelangrijkste was misschien wel de volgende:
Je kunt gewoon om hulp vragen, je zult misschien nog verbaasd zijn hoeveel hulp je krijgt.
En het bleek nog waar te zijn ook! Het had op dat moment niet eens iets te maken met fluit spelen. Ik trok het gewoon even niet meer. Alles leek op het zelfde moment mis te gaan en toen begaf mijn auto het ook nog.
Simpelweg erover praten bleek al voldoende. De vraag: “wat kan ik voor je doen?” kwam al heel snel. Zo fijn! Ik antwoordde toen niet met: “dank je, het lukt wel.” Dat zou ik eerder zeker hebben gedaan! Maar ik durfde echt aan te geven wat ik nodig had. Dat hele gebeuren gaf mij een beetje vertrouwen terug. Ik vind het nog steeds moeilijk om hulp te vragen, maar ik durf me in ieder geval meer te openen. Het idee dat je alles zelf maar moet oplossen omdat je anders als zwak zou worden gezien vervaagt wel een beetje.
Gedeelde smart=dubbele pret
Dat ik niet alleen was en zeker niet de enige die kampte met podiumangst, daar ben ik inmiddels ook wel achter. Die wetenschap vermindert niet in één klap je plankenkoorts, dat zou mooi zijn. Echter geeft het wel ruimte en voel je je niet zo alleen. Het geeft ook de mogelijkheid om erover te praten, elkaar te helpen, of gericht hulp te zoeken. Als je de last niet alleen draagt wordt hij lichter en is er weer ruimte voor plezier!
Herken jij iets van jezelf in bovenstaande? Abonneer je op dit blog, volg me op social media of neem contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek.
[sg_popup id=”913″ event=”inherit”][/sg_popup]