Dat muziek verbinding kan geven is afgelopen weekend wederom bewezen. Ik had een heel leuk project, een schnabbel. Ter gelegenheid van het einde van WOI 100 jaar geleden, vonden er op verschillende plaatsen in Nederland(en ook België) herdenkingen plaats. Op 11 november 1918 was deze verschrikkelijke oorlog ten einde. De herdenking waar ik aan deelnam, vond plaats in Bergen op Zoom, in de vorm van een concert met orkest, groot koor en solisten. De organisator was Het Concertkoor. Op het programma stond het Requiem van Antonin Dvorak. Het orkest van de Charkov City opera uit Oekraïne nam de begeleiding voor zijn rekening. Aangezien het orkest met een (te kleine) tournee bezetting hier was, werden een tiental musici uit Nederland erbij gehaald om de ontbrekende stemmen te laten klinken. Zo mocht ook ik de tweede fluitpartij vertolken. Het Concertkoor werd ook nog aangevuld met een koor uit Charkov.
Excitement
Toen ik gevraagd werd voor dit project, hoefde ik geen moment te aarzelen of ik wilde mee doen. Ik was meteen enthousiast! Ik was beschikbaar en het leek mij ontzettend leuk om in een orkest wat toch wel uit een hele andere wereld komt, mee te spelen en te ervaren hoe dat is. Daarbij was de aanleiding ook een hele bijzondere, en vond ik het waardevol mijn steentje te kunnen bijdragen.
Hello again
Maar het duurde niet lang of ik zag ze alweer komen, de spookjes in mijn hoofd, ofwel mijn spookgedachten: “ze zullen beslist ontzettend goed zijn allemaal”, “ben ik wel goed genoeg?” “Zal ik voldoen?”, “hoe gaan we met elkaar communiceren?”. Het duurde dus ook niet lang of mijn opwinding veranderde in toch wel enigszins zenuwachtig zijn. En of ik al tegen mezelf zei: “wacht nou eerst maar eens af!”, “gewoon die partij goed bestuderen, dan komt alles goed”…Ik bleef het spannend vinden. Nou had ik helemaal geen moeilijke dingen te spelen, geen solo’s, hooguit met zijn tweeën een stukje samen, dat wat solistisch was. Maar daar gaat het natuurlijk vaak helemaal niet om.
Je bent nooit alleen in je onrust of onzekerheid
Bij de eerste repetitie bleek al gauw, dat alles gewoon fijn en goed was, en heel erg mooi! Ik merkte meteen aan mijn collega-fluitiste uit Oekraïne dat zij het ook heel erg spannend vond. Ze was een beetje verlegen, terughoudend, ja zelfs op haar hoede. Toen ik me naar haar toe opende, wat vragen stelde e.d. ontspande ze letterlijk helemaal. Ik kon het zien. Een aantal andere collega’s uit het Charkov orkest waren ook erg gespannen.
Ik had graag in hun hoofd willen kijken, welke gedachten hieraan ten grondslag lagen.
vrijheid
Tijdens de lunchpauze raakten we verder aan de praat vertelde de fluitiste mij hoe fijn zij het vond om hier alleen maar te zijn, laat staan met Nederlandse musici samen te werken. “Het is hier zo anders, zo ontspannen. Ik kan hier doorademen en voel me vrij.” Ik vond het mooi dat ze zo open naar mij was en mij dit toevertrouwde.
Het raakte mij enorm en ik besefte ineens hoe mijn zenuwen vooraf aan dit project gerelativeerd werden, ja, ze kwamen mij nu zelf enigszins ridicuul voor.
Natuurlijk wil ik in dit geval niet over podiumangst spreken, want dat was het echt niet. Doordat ik me bewust werd van mijn zorgelijke gedachten en opspelende zenuwen en natuurlijk vanwege het verloop van dit weekend, vond ik het wel de moeite waard om dit met jullie te delen. Het hele project was natuurlijk bijzonder: een enorm orkest met koor en prachtige solisten. De kerk zat bomvol met publiek. Alleen dat al is elke keer weer indrukwekkend. Neem hierbij nog deze bijzondere aanleiding, voeg daarbij de mooie woorden van de sprekers toe en een publiek dat direct ging staan toen men om één minuut stilte vroeg voor alle slachtoffers van toen en nu, …het was indrukwekkend.
Verbinding
Het hele weekend draaide om hele andere dingen dan mijn zorgen, mijn spookgedachten…
ik voelde me dan ook echt wel op mijn plek gezet. Maar dat was goed!
Dit weekend ging over verbinding. Verbinding tussen musici, musici uit Oekraïne en Nederland, verbinding tussen publiek en uitvoerenden. Maar ook verbinding tussen toen en nu.
Na afloop werd er nog wat nagepraat en -geborreld, foto’s gemaakt en Facebookadressen uitgewisseld. Die van hun onder een andere naam (…)
Persoonlijke en gemeenschappelijke waarden
Met betrekking tot onzekerheid of angsten die je soms kunt voelen door gedachten die het heft in handen nemen, kan ik na dit weekend wederom dit zeggen: doordat ik zo werd geconfronteerd met de waarde van deze herdenking, de waarde van deze samenwerking en het effect dat dit op mij had, kregen mijn onzekerheden en spookgedachten geen kans. Dit is een bewijs ervoor dat het zo belangrijk is, om in alles wat je doet de waarde te vinden en te blijven zien, jouw persoonlijke waarde(N), maar ook de waarde voor het grote geheel.: waarom doe je iets? Wat zal het effect zijn? Het uiteindelijke resultaat? Wat is de gemeenschappelijk waarde?
Ontmoeten en delen
De waarde die er voor mij, en ik denk dat ik wel mag zeggen, voor iedereen in dit project zat, is verbinding. Verbinding waarbij achtergrond en leefomstandigheden even niet meer belangrijk zijn. Samen voor dat ene gemeenschappelijke doel, waarbij mensen elkaar ontmoeten, echt ontmoeten en delen. Delen van verdriet, delen van vreugde, delen van liefde voor muziek en liefde voor elkaar.