Happy on Stage…hoezo òn stage? Welk stage?

Onlangs realiseerde ik me dat mijn bedrijfsnaam Happy on Stage in de huidige situatie wellicht eerder afschrikt of confronterend werkt dan uitnodigend of inspirerend. Confronterend met het feit dat velen van ons niet op het podium kunnen of mogen staan. En dus ook helemaal niet zo Happy zijn , wat dàt betreft. Geloof me: ik voel het helemaal!

Dagelijkse tips en inspiratie

En daarom wil ik graag iets voor jullie betekenen in de vorm van dagelijkse tips en inspiratie. Bv in de vorm van een quote of een ervaring van mijzelf. Simpelweg wat positiviteit die ons helpt deze bizarre tijd op een goede manier door te komen.

Waar en wanneer?

Waar kun je deze tips en inspiratie vinden en wanneer? Vanaf 1 februari aanstaande, dagelijks op mijn Instagram account

Voor wie?

Ben jij een musicus, student, collega of leerling? Beoefen je een andere vorm van podiumkunst? Of ben je een levenskunstenaar en zie jij het leven als een groot podium? Dan zijn deze tips en dagelijkse inspiratie wellicht ook nuttig voor jou.

Wie ben ik en wat doe ik?

Mijn naam is Joan Handels en ik ben coach en fluitist. Met Happy on Stage help ik musici en andere podiumartiesten vanuit passie hun talent te laten spreken. Mijn jarenlange ervaring als musicus op het podium en mijn strijd en ontwikkeling op het gebied van podiumangst zet ik in om jou te helpen. Zodat jij obstakels te lijf kunt gaan en die podiumangst kunt overwinnen. Mijn opleiding tot mentalcoach heeft mij een rijk palet aan tools gegeven om deze ervaring in te zetten.

Missie

Mijn missie is om iedereen die daar behoefte aan heeft, te helpen weer Happy on Stage te worden. Maar op dit moment staan we nauwelijks on stage. En ook al zijn we òn stage misschien soms niet Happy, dat betekent niet dat we off stage wel Happy zijn. Integendeel. We lopen tegen allerlei dingen aan, problemen of zorgen. Daarom ga ik deze dagelijkse tips en inspiratie met jou delen die hopelijk voor jou een flinke steun in de rug zullen zijn.

Vanaf 1 februari dagelijks op Instragram

Stay safe, stay strong and healthy, stay happy!

Beoordelen en waarnemen door een gekleurde bril

 

 

Elke dag maken we van alles mee, ons hele leven. Van jongs af aan. Leuke of minder leuke ervaringen. Heftige, verdrietige of spannende gebeurtenissen. Soms kwetsend of beschamend. Deze ervaringen beïnvloeden de manier waarop we situaties en mensen waarnemen en beoordelen.

 

De kleur van de bril waarmee we kijken

Iedere ervaring kan ons humeur beïnvloeden. De som van alle ervaringen, meer nog de impact van bepaalde heftige gebeurtenissen kan onze gedachten vormgeven;

Ze geven de bril een bepaalde kleur waarmee we kijken naar mensen en gebeurtenissen, niet in de laatste plaats naar onszelf. Hoe we situaties waarnemen en beoordelen, hoe wij reageren en hoe we ons gedragen.

Ik wil jullie graag een voorbeeld hiervan geven. Een voorbeeld dat laat zien dat gedrag direct in verbinding staat met wat iemand heeft meegemaakt in zijn leven.

 

Vol goede moed en met het enthousiasme van een kind

Sinds een paar weken geef ik les aan Tom, een volwassen leerling. Hij had een dwarsfluit gekregen van een oud-collega en wilde deze heel graag leren bespelen. Hij is dol op het geluid van de fluit ( ik snap dat!) en had al een aantal nummers gevonden die hij wil gaan spelen. (Altijd goed om een doel te hebben!) Ik denk dat hij zich niet, of nauwelijks had gerealiseerd dat je niet 1, 2, 3, filmmuziek op een dwarsfluit speelt, tenminste als je nog nooit een instrument hebt bespeeld en geen noten leest. Vol goede moed en het enthousiasme van een kind kon hij niet wachten om te beginnen. Heerlijk!

 

Nieuwsgierig en leergierig en blij met alles wat hij ontdekt

Tom is nieuwsgierig, leergierig en stelt veel vragen. Na enige verbazing over het feit dat je eerst een toon moet leren maken, beseft hij dat we stap voor stap te werk zullen gaan. Ik schat in dat hij nog niet vaak heeft meegemaakt dat er iets niet meteen lukt. Het is een intelligente man met een vrouw en een jonge dochter, succesvol in zijn werk. Hij is blij met alles wat hij ontdekt en met alles wat lukt.

 

Van ontspannen en geduldig naar gespannen en onrustig

We beginnen bij het begin. Hij is ontspannen, luistert en kijkt goed naar wat ik vertel en voordoe. Doordat hij gewend is ademhalingsoefeningen te doen, wordt hij niet duizelig en blijft hij geduldig en rustig. De tweede les merk ik dat hij onrustiger is. Niet vervelend maar ik voel dat ‘er iets in de lucht hangt’, een bepaalde spanning. ik kan het niet duiden. hij lijkt zich op dezelfde manier te gedragen , en toch…De les die daarop volgt komt de aap uit de mouw: zijn vrouw heeft een ander en ze gaan scheiden. Ik begrijp nu dat ik spanning voelde. We hebben het er even over, maar hij wil vooral ook fluiten. Het is een hele fijne afleiding. Ik merk al wel dat ik hem moet geruststellen over het feit dat hij niet meteen een vergelijkbare toonkwaliteit als die van mij heeft.

 

De bril van een mislukt huwelijk, van falen

Weer een week later komt hij net op tijd, gehaast het leslokaal binnen stormen. “sorry, sorry! De mediator was net bij ons. Mijn hoofd zit zo vol en ik ben zó blij dat ik nu kan fluiten!” Dat kan ik me heel goed voorstellen. We gaan beginnen. Niets lijkt te lukken. Dat komt regelmatig voor, bij iedereen, zeker in het begin.

Maar wat ik zag gebeuren ging niet over het wel of niet lukken van een mooi geluid maken op de dwarsfluit.

De leergierige man, met de rustige diepe buikademhaling, die goed keek en luisterde, was veranderd in een onrustige, gespannen man, die bijna agressief in zijn instrument stond te blazen. Hij gaf zichzelf voortdurend op zijn kop: “kom op man! Doe het nou eens een keer goed!! Jeetje, waarom lukt het me nou niet?”  Het beeld dat Tom van zichzelf had, zag hij door de bril van een mislukt huwelijk, de bril van falen.

 

Coach en fluitdocent ineen

Hij luisterde ook minder goed naar wat ik te vertellen had. Wilde maar steeds opnieuw proberen of iets tussendoor vragen. Hij liet me nauwelijks uitpraten. De coach in mij wilde hem helpen uit zijn veroordelende houding naar zichzelf te komen. Bovendien wist ik van zijn situatie en kon begrip opbrengen voor zijn gedrag. Niettemin was ik op dat moment fluitdocent. Ik besloot het hele verhaal van de scheiding er niet bij te betrekken, of het in elk geval niet te benoemen . Ook wanneer ik zijn verhaal niet had gekend, was het overduidelijk dat hij wel heel streng voor zichzelf, en gespannen was.

                  Het pad dat iemand bewandelt brengt veel bagage met zich mee

 

Het verhaal achter de mens en zijn gedrag

Het was voor mij een levend voorbeeld van hoe zeer een heftige gebeurtenis iemand kan beïnvloeden voor wat betreft zijn gedrag, reacties en zelfbeeld. Dat klinkt dat heel logisch, zeker in dit geval. Ik herken dat ook uit eigen ervaring. Maar mensen die hun hart niet op de tong dragen zoals Tom, waarvan jij of ik alleen maar hun gedrag kunnen zien, hebben misschien ook wel iets verschrikkelijks meegemaakt.

We zien meestal alleen wat er op het moment gebeurt, wat iemand zegt of doet, en oordelen daarover. Het verhaal achter de mens en zijn gedrag zien we niet. We kennen het pad dat iemand bewandelt niet.

 

Mindful versus onzeker en angstig

Dat het goed zou zijn als Tom de fluitles ‘mindful’ zou kunnen beleven, dat is iets wat zeker is. Klinkt makkelijker dan het is. De vraag is nu ook hoe lang een gebeurtenis als een scheiding Toms gedachten en zelfbeeld zullen blijven beïnvloeden. Zijn vertrouwen is beschadigd en dat wat zeker leek in zijn leven is er niet meer. Een ervaring zoals Tom deze nu meemaakt, kan tot gevolg hebben dat iemand onzeker en angstig wordt, een lager zelfbeeld krijgt en stress gaat ervaren onder bepaalde omstandigheden. Omstandigheden die Toms brein linkt aan de ervaring van de echtscheiding.

 

Fluitcoach

Voor mij was het in elk geval weer een Eye opener, iemand niet slechts te beoordelen op zijn gedrag. Ik zal zeker proberen hem te helpen de fluitles los te zien van andere gebeurtenissen. Als coach en als fluitdocent. Ik zie mezelf graag als fluitcoach. Soms iets meer coach en soms iets meer fluitdocent. Heel vaak allebei ineen.

 

Gratis inspiratie gesprek

Bij Happy on Stage help ik mensen als Tom bewust worden van hun gedachten en reacties. Ze leren in te zien dat elke situatie een nieuwe is. We werken eraan hoe je weer terug kunt komen naar een ontspannen en goed geaarde staat van zijn. Ook bouwen we aan zelfvertrouwen. Kun jij ook hulp gebruiken? Wil jij leren hoe je kunt omgaan met spanning? Wil jij weer in jezelf geloven en jezelf kunnen zijn? Neem contact met me op voor een gratis inspiratie gesprek. In een gesprek van ongeveer 30 minuten kun jij vertrouwelijk met mij delen waar je mijn hulp bij zou kunnen gebruiken. Blijf niet tobben en wacht niet te lang met hulp vragen. Ik ben er voor je

Welk masker draag jij?

achter welk masker verschuil jij je?

Welk masker draag jij? Beter gezegd: achter welk masker verschuil jij je? Misschien zijn er meerdere en waarschijnlijk heb je helemaal niet door dat je een masker op zet. Weet in elk geval dat dit allemaal heel menselijk is! Echter als jij ontevreden bent over hoe dingen nu lopen in je leven, of op het podium, dan ontkom je er niet aan te proberen dat masker af te zetten om te zien wat er achter zit

 

De serieuze, vaak boze en verbeten Joan

In mijn geval ging, en gaat het nog steeds wel, om het masker van de serieuze, vaak boze en ook verbeten Joan. Dat ik, of ieder ander die een masker op zet, daar een goede reden voor heeft, spreekt bijna voor zich.

Ik zou in elk geval níet mijn gevoelens en emoties laten zien. Mijn verbeten masker was het resultaat hiervan. Natuurlijk kreeg ik hier heel vaak opmerkingen over. Ik dacht alleen maar:

Ik ga geen mooi weer spelen als het slecht weer is . Als ik niet mag laten zien wat ik echt voel, dan is dit het resultaat. 

 

Bescherming versus Geen verbinding

Het jammere is dat ik het zó vaak ging toepassen en ik er zó vaak commentaar op kreeg, dat het een soort ‘nieuwe ik’ werd. “Ja, dat is Joan, die is weer boos.”  Het ging vanzelf, ik merkte het niet eens meer. En dat terwijl ik soms juist heel verdrietig was. 

Niet leuk! 

Zeker ook niet leuk voor anderen, dat zie ik nu in. Een masker biedt bescherming, of heeft dat in enkele gevallen misschien gedaan. Maar met een masker op zend je toch ‘valse’ of verkeerde signalen, ook naar jezelf.

Je maakt geen verbinding, ook niet met jezelf. Je blokkeert. En dat is zo jammer! 

 

Wat zit er achter? Wie ben jij werkelijk?

Mijn masker liet boosheid zien, maar wat zat(zit) erachter? Misschien herken jij bijvoorbeeld het masker van de altijd vrolijke grapjas, de praatjesmaker, of van de alleskunner, de allesweter, de altijd-succesvolle, of ook van de altijd bescheiden persoon, de bange persoon? Maar ben jij die persoon wel? Toch zeker niet altijd? Wie ben jij werkelijk?

Wat houd jij verborgen dat ook zo de moeite waard is om te laten zien?

 

Continue Reading

Het podium als uitvergrote werkelijkheid

Een gezonde dosis zelfvertrouwen

Of je nu spreker bent of musicus, acteur, of danser…Als je op het podium staat dan wil je je publiek meenemen in jouw verhaal! Je wilt ze laten voelen wat jij voelt. En daartoe gebruik je alles wat je in huis hebt: je kennis, talent, ervaring, je passie. Je wilt dat zij net zoveel plezier hebben als jij…

Maar om dit allemaal te laten lukken, om dit tot een succesverhaal te brengen, heb je toch wel een gezonde dosis zelfvertrouwen nodig. En dàt is nou juist waar het velen van ons aan ontbreekt. Niet aan talent, niet aan kennis of ervaring, niet aan passie, maar aan zelfvertrouwen. 

 

workshop

Dit onderwerp komt volgende week uitgebreid aan bod tijdens de workshop die ik vanuit Happy on Stage  ga geven bij de Flutopia Zomerweek 2020.

 

Inspiratie en lol

De Flutopia zomerweek is voor volwassen amateur fluitisten van alle niveaus. Ze komen bij elkaar op een mooie plek om samen muziek te maken en van professionals en elkaar te leren, inspiratie op te doen en vooral om een heleboel lol te hebben. Dit alles staat onder de bezielende leiding en organisatie van twee fantastische fluitisten Rogier de Pijper en Ilonka Kolthof. Volgens mij is de zomerweek volgeboekt, maar als je heel snel bent kun je misschien dat allerlaatste plekje nog veroveren. Sowieso de moeite waard om even op de website van Flutopia te kijken.

 

Aanbieding

Ik ben heel blij dat ik te gast ben bij Flutopia en voor wie zich wel heeft kunnen inschrijven wacht aan het einde van de workshop een leuke verrassing in de vorm van een mooie aanbieding. 

 

Mijn programma

Bouwen aan zelfvertrouwen is een van de 5 onderdelen, 5 stappen, van mijn programma.

Mijn programma waarin de deelnemers leren, om goed geaard en met de juiste mindset, de controle te houden over hun spel, over hun performance, waardoor zij vertrouwen en plezier krijgen en zo hun succes vergroten. 

De andere onderwerpen uit het programma zijn: bewustzijn creëren, aarden en ontspannen,  focus aanbrengen en tot slot veerkracht ontwikkelen. 

 

Het dagelijks leven als podium

Ook als je niet zozeer op een fysiek podium staat, maar bijvoorbeeld wel voor de klas, dan is mijn programma zeker geschikt voor jou. Maar ook als je voortaan op een ontspannen manier wilt kunnen zeggen wat je ècht vindt, je voortaan die moedige stappen wèl wilt kunnen zetten en wanneer je keuzes wilt maken vanuit jou zelf, ook al is het heel spannend. Want spannende momenten zul je altijd blijven tegenkomen.  Ook dan is dit programma heel geschikt voor jou.

Want ik heb ervaren dat het podium eigenlijk de uitvergrote werkelijkheid is, of andersom is de werkelijkheid, het dagelijks leven, vaak  een groot podium. 

Het programma heb ik ontwikkeld op basis van mijn eigen ervaring, mijn eigen proces v.w.b podiumangst. Daarnaast heb ik veel geleerd tijdens mijn opleiding tot mental coach, maar ook zeker ook van mijn leerlingen en cliënten.En daar ben ik ze heel dankbaar voor! 

 

Contact

Ik kijk enorm uit naar volgende week, als ik de workshop ga geven bij Flutopia. Mocht jij ondertussen denken; ik wil ik graag meer van weten van Happy on Stage. Kijk op mijn website www.happyonstage.nl of stuur me direct een mailtje naar info@happyonstage.nl dan neem ik contact op en maken we een afspraak voor een gratis oriënterend gesprek waarin jij mij iets beter leert kennen, ik hoor waar jij naar op zoek bent, en samen kijken we dan wat ik voor jou kan betekenen. Ik spreek je graag!

Happy zonder Stage

Teleurstelling, verbazing, machteloosheid, acceptatie, actie
Als gevolg van de ontwikkelingen rondom het Corona Virus, ligt ook voor mij alles zo goed als stil. Concerten werden gecanceld en ons werd de toegang ontzegd tot het gebouw waar ik lesgeef. 
Na de eerste teleurstelling, verbazing, en ook wel verlamming, drong de ernst van de situatie vrij snel tot me door. We moeten met zijn allen nu het juiste doen. Ik ben in elk geval (nog) niet ziek. 
Ik leef ontzettend mee met alle mensen die wel ziek zijn geworden, met mensen die zelfs dierbaren hebben verloren. Het is goed om daar heel regelmatig bij stil te staan.
We mogen onze ogen niet sluiten voor wat er om ons heen gebeurt en het is onze plicht om te doen wat goed is in deze situatie. Daarnaast kunnen we er toch ook het beste van maken. En dat kan alleen als we de situatie accepteren. 
Het was fijn om te merken dat acceptatie me toch wel iets makkelijker afgaat dan een hele tijd geleden. Zo nu en dan vind ik het moeilijk me niet te laten gek maken door absurde verhalen die circuleren. Aan de andere kant raak ik geïnspireerd door positieve geluiden om me heen en kan ik actie gaan ondernemen. 

Acceptatie geeft ruimte
Op 12 maart hoorden wij dat we niet meer in ons gebouw mochten om te gaan lesgeven. tegelijkertijd hoorde ik dat de repetities en concerten die gepland stonden in dat weekend niet door zouden gaan. Ik besloot direct om online te gaan lesgeven. Dat doe ik nu dus al bijna 10 weken. Verder ben ik lekker blijven studeren,  muziekmaken. Maar er is ook tijd voor andere zaken die normaal blijven liggen: contact opnemen met mijn Happy on Stage volgers, dat boek eindelijk uitlezen en aan een nieuw beginnen…elke dag yoga!! 🙂 
Acceptatie geeft ruimte. Ruimte om te bezinnen, ruimte voor nieuwe ideeën, ruimte voor actie. Wanneer je in de weerstand blijft of wanneer je een schuldige of verantwoordelijke blijft zoeken voor een situatie, zal er geen ruimte zijn om er het beste van te maken, of om zelfs tot nieuwe inzichten te komen, de eventueel positieve effecten te zien. Zonder acceptatie zul je je lam geslagen blijven voelen. Dat kost veel energie die je in nieuwe dingen zou kunnen stoppen.  

Parallellen met andere moeilijk processen.
Alhoewel Corona natuurlijk tot de ‘worst case scenario’s’  hoort, zie ik toch wel parallellen   met podiumkunst en het proces dat daarbij hoort, hoe je naar je eigen resultaten of ontwikkelingen kijkt. Als je alleen in de negativiteit blijft hangen van gemaakte ‘fouten’, missers of zaken die (nog) niet lukken, is er geen ruimte voor actie. Als zaken niet lopen zoals je had gehoopt, kun je blijven mokken en zal er waarschijnlijk weinig veranderen. Frustratie zal toeslaan. 
Echter, als het lukt, om te accepteren hoe de situatie is, hoe je je voelt en wat dit met je doet dan geef je deze emoties een plek. 
Ze mogen er zijn, maar je kunt ze als het ware parkeren en…loslaten. Vanaf dat moment is er ruimte om te gaan bedenken hoe nu verder.
Ook doemdenken is een gemakkelijke valkuil. Hoewel best begrijpelijk kost dit veel energie en levert niets op. 

Mindful
Probeer ook met deze situatie ‘mindful’ om te gaan. In plaats van te blijven hangen in wat niet kan? Of wat desastreuze gevolgen kunnen zijn, probeer echt in het nu te blijven. Wat is de situatie nú? Wat kan wél? Is het erg dat bepaalde dingen nu niet mogelijk zijn? Kan ik nieuwe dingen verzinnen? Kan ik mijn werkwijze aanpassen naar de nieuwe situatie? Je zult verbaasd zijn wat er allemaal mogelijk is en hoe de normaal zo vanzelfsprekende zaken ineens van grote waarde blijken. 

Begin bij het begin.
Maak het jezelf niet te moeilijk. Stel haalbare doelen. Die zijn misschien wat kleiner, maar ze zijn onderdeel van het grote geheel. Elk behaald doel, hoe klein ook, is een succes. Dat geeft een fijn gevoel en geeft energie om door te gaan. Elk doel is een stapje dichter bij het grote einddoel. En blijf naar jezelf luisteren, kijken. Bij het begin beginnen betekent kijken naar hoe het nu is en hoe dat voelt. Laat dat er zijn. Accepteer het en laat het los. Vervolgens ga je onderzoeken:  Wat zou ik graag willen? Hoe zou ik me dan voelen? Dan: wat is de eerste stap die mij op weg kan helpen?

Het bekende stemmetje
Ik had nog nooit online les gegeven, had geen idee wat ik ervan zal vinden. Maar het was de enige optie. Dus ging ik het proberen. Uiteraard kwam weer dat bekende stemmetje: “kan ik dat wel?” “wat als het helemaal niks wordt?”…. Die onzekerheid steekt ook nu weer de kop op. Niet alle leerlingen willen er gebruik van maken… oei…”Hoe moet dat dan nu?” en “wat zal iedereen ervan van vinden?” Maar het mag er zijn. Ik doe wat ik kan. Elke nieuwe of schijnbaar lastige situatie biedt mogelijkheden en vraagt om acceptatie, rust en creativiteit. Elke ervaring geeft weer mogelijkheid tot verbetering. Trial and error. 
Ik heb zelfs een online voorspeelavond gegeven. ook hier stak twijfel weer de kop op, maar ik heb het toch gedaan, mezelf het bekende ‘voordeel van de twijfel ‘ gegund. En wat was het een succes! Niet te vergelijken met een live voorspeelavond, maar dat had ik ook niet tot doel gesteld. Dat was nl. niet haalbaar. 

Happy zonder Stage
Velen van ons zitten thuis zonder podium. Dat wil zeggen zonder fysiek podium, zonder live optredens. Zonder publiek. Naast online lessen, cursussen en ook online concertjes, kun je je tijd ook heel zinvol besteden aan bijvoorbeeld mentale training. Zelfs als je in meer of mindere last hebt van podiumangst zul je ‘het podium,’ en het publiek heel erg missen. En alleen dat al is een hele belangrijke ontdekking. Wellicht biedt deze tijd de gelegenheid om mijn gratis online gids te downloaden? Voor inzicht in eigen patronen, voor zelfkennis, en voor straks, meer plezier en succes op het podium.  

Als je behoefte hebt aan persoonlijk contact en persoonlijke begeleiding, aarzel niet om contact te zoeken. We kunnen een eerste telefonische afspraak maken of als je je prettig voelt bij video bellen, dan kan dat zeker ook. 

Ik hoor heel graag van je!

Lieve groet, 

Joan

Waarom het zo belangrijk is om fouten te mogen maken

De valkuil van geen fouten willen maken

Als je (muziek)les geeft zul je het volgende zeker herkennen. Leerlingen hebben nog geen noot gespeeld of zij beginnen, elke les weer, met verkondigen dat zij het stuk toch wel moeilijk vonden, moeite hadden met het ritme, het eigenlijk niet zo goed ging etc. 

 

Vooraf al denken te weten ( en dus vastzetten) wat er gaat gebeuren

Deze week kwam ik weer bij mijn 15 -jarige leerling. En ja hoor, voordat de fluit aan haar mond zat had zij de bekende verontschuldigingen al geuit. Ze zou er nu ook beslist niets van terecht brengen. Ik keek naar het stuk en dacht: “maar deze ritmes zijn toch niet moeilijk?” Ik zei het niet. Ik zag twee maten die technisch ietsje lastiger waren, …aan het einde van het stuk. Ik opperde dat ze eerst maar gewoon lekker zou gaan spelen, misschien zou het gewoon goed gaan. Ze begon te spelen. Haperend. Ik hoorde nog niets vreemds of foutiefs, behalve dat ze steeds inhield. Ik zei dat ze het heel goed deed, maar dat ze steeds inhield. Ja dat klopt zei ze. Want dan denk ik dat ik fouten ga maken…
So what? Vroeg ik. Ze keek me vragend aan. Ik vroeg hoe ze normaal gesproken oefent. Hoe ik dat bedoelde vroeg zij. Na even te hebben doorgevraagd gaf ze toe dat wanneer ze niet vrijwel meteen alles goed speelde, ze stopte met oefenen. Maar hoe denk je dan de fouten te kunnen verbeteren? vroeg ik. Ze moest lachen. Ook toen ik zei dat wanneer ze alles al meteen perfect kon spelen de lessen bij mij toch wel overbodig waren. Dus zij vindt het lastig geconfronteerd te worden met haar fouten, wat dan tot gevolg heeft dat ze niet meer verder oefent en dus ook de vergissingen of foutjes er niet kan uithalen, waardoor ze op de les onzeker is, want ze weet wel dat die foutjes er wellicht nog inzitten, en dat ze steeds maar heel kort geoefend heeft. 

 

Fouten maken mag!

Continue Reading

Uit de wind fietsen

Wie mij al wat langer volgt en mijn eerdere blogs heeft gelezen weet dat ik van fietsen houd. In 2015 werd ik op mijn verjaardag door mijn man verrast met een racefiets! Hij had de gok gewaagd en zonder het er met mij over te hebben, gewoon één gekocht. We hadden in een wat verder verleden heel veel samen gefietst, op geleende racefietsen en later op mooie mountainbikes. Hier in Nederland, maar ook in het buitenland. Heel veel. Het was alleen al best een tijd geleden en ik werd dat jaar 45…Wat dit cadeau met mij deed en alles wat daarbij kwam kijken, kun je hier lezen. Inmiddels zijn we alweer vier jaar verder. Elk jaar worden de fietsen in maart opgepoetst, gecontroleerd en de ketting geolied. Zodra de temperatuur het toelaat beginnen we weer met ons vaste rondje. Wie de eerdere blog heeft gelezen, weet dat voor mij dat eerste rondje elk jaar weer ‘een dingetje’ is. Maar daar gaat deze blog niet over. 

 

Treintje

Mijn man en ik fietsen eigenlijk altijd in een treintje, ook al zijn we maar met zijn tweeën. Netjes achterelkaar, ons overigens altijd keurig aan de verkeersregels houdend… maar dat terzijde. Uit de wind fietsen noemt men dat. In Limburg heb je de heuvels (voor een fietser als ik zijn dat bergen), en boven de rivieren heb je de wind. Ook als er geen wind, is het fijn om achterelkaar aan te fietsen vind ik, want dan kun je je aan elkaar ‘optrekken’. Het is gebruikelijk om af te wisselen wie er op kop fietst, want anders zou steeds dezelfde persoon alle wind vangen. Voor het geval je geen fietser bent, kan ik je vertellen dat het heerlijk is om je weer terug te laten zakken en achteraan te hangen. Je kunt dan zelfs een beetje ‘uitrusten’. 

 

Eerlijk duurt het langst…of toch niet?

De eerste ritjes toen ik mijn fiets net had, fietste mijn man gewoon altijd voorop. Hij had ook veel meer kilometers in de benen, want hij was wel blijven fietsen. Op een gegeven moment liet hij zich steeds vaker terugzakken om achter mij te gaan hangen. Prima, vond ik dat, wel zo eerlijk!

WARE HET NIET DAT

…het stemmetje in mijn hoofd zich ermee ging bemoeien. Continue Reading

Podcast met speciale gast Ellen Versney van Back to Balance

Special Guest

Afgelopen donderdag heb ik mijn eerste gast mogen ontvangen voor de Podcast van Happy on Stage: Ellen Versney. Ellen is harpiste van Het Radio Filharmonisch Orkest . Naast haar werk als professioneel musicus heeft zij een eigen bedrijf, te weten: Back to Balance.

Ons gesprek was erg inspirerend en boeiend wat mij betreft! Ik hoop dat jullie dat ook zo ervaren! Aanvankelijk was het niet de bedoeling een hele lange uitzending te maken, maar het ging als vanzelf. De tijd vloog voorbij. De enige knip die ik wilde maken was omdat we onverwacht abrupt onderbroken werden. Al het andere wil ik jullie niet onthouden.

 

Raakvlakken spiritualiteit en podiumkunst

O.a. bewustwording, aarden, mindset en met name het opsporen en  ‘stil maken’ van onze belemmerende gedachten, die voortkomen uit conditioneringen zijn raakvlakken tussen het werk van Ellen vanuit Back to Balance en mijn werk als coach voor musici vanuit Happy on Stage. Heel mooi hoe Ellen vanuit haar persoonlijke ervaring, maar ook door opleiding en ontwikkeling een verbinding maakt, een relatie legt, tussen spiritualiteit en podiumkunst. Zonder zweverig te worden of het zweverig te maken, bespreken we energieën, energievelden, en intuïtie. Maar het gaat ook over vertrouwen en over je werk doen en het oefenen van bepaalde vaardigheden. 

Via deze link kunnen jullie de podcast beluisteren. Veel luisterplezier!

Je hoeft het niet alleen te doen


Je eigen gedachten blijken soms gewoOn fabels

-Iedereen kan het gewoon zonder podiumangst behalve ik-  of -Niemand heeft er zoveel last van als ik- of – Als je goed bent, heb je geen last van podiumangst-

Met deze fabels heb ik jarenlang rondgelopen. Op een gegeven moment ga je dan wel geloven dat je inderdaad niet goed (genoeg) bent. Bovendien denk je dat je een van de weinigen bent, want voor degene die zeggen het ook te hebben, heb je natuurlijk altijd een verklaring, of een excuus. De anderen (degenen die het gered hebben en de enigen die voor jou tellen), hebben er zogenaamd geen last van).

Vanuit opvoeding en opleiding vorm je je eigen beeld en bedenk je je eigen strategie

Het beeld dat ik had gekregen vanuit opvoeding en opleiding was dat het wel heel raar was om zenuwachtig te zijn. Docenten lachten het gewoon weg, wat voor mij toch wel als uitlachen voelde. Ik weet dat ze het niet kwaad bedoelden. Het was meer dat ze  er misschien zelf geen raad mee wisten. 

Praten erover deed ik dus niet, want ik schaamde me. Maar ik wilde zó graag spelen…

Mijn strategie was: niet erover praten maar er tegen vechten en doorgaan! Maar echt ermee leren omgaan, dat gebeurde niet.  Ik stopte alles weg en stond eigenlijk nergens voor open.  Ik sloot me af voor alles van buiten mezelf maar ook voor alles van binnen mezelf. 

Waardevolle tips waar ik niets mee heb gedaan

De handreikingen of tips die ik wel kreeg sloeg ik in de wind of ik hoorde ze niet eens. Dacht dat ze niet op mij van toepassing waren, terwijl ze zo waardevol bleken!

Je denkt te veel na = Uit je hoofd in je lijf

Misschien kun je zeggen: we mogen weer, i.p.v. oh jee, we moeten zo weer  = omdenken van negatieve bewoording naar positief benoemen.

Ga terug naar het gevoel van je mooiste en beste ervaring en neem dat mee naar je volgende = visualiseer je meest ideale concertsituatie en uitvoering, waar gebeurd…of in je dromen

Wat ben je streng voor jezelf! = geef jezelf een kans en sta jezelf toe om fouten te maken.

Geloof in jezelf = heb vertrouwen, ook als het niet meteen lukt.

Gewoon om hulp vragen

Maar de allerbelangrijkste was misschien wel de volgende:

Je kunt gewoon om hulp vragen, je zult misschien nog verbaasd zijn hoeveel hulp je krijgt.

 

En het bleek nog waar te zijn ook! Het had op dat moment niet eens iets te maken met fluit spelen. Ik trok het gewoon even niet meer.  Alles leek op het zelfde moment mis te gaan en toen begaf mijn auto het ook nog.

Simpelweg erover praten bleek al voldoende. De vraag: “wat kan ik voor je doen?” kwam al heel snel. Zo fijn! Ik antwoordde toen niet met: “dank je, het lukt wel.”  Dat zou ik eerder zeker hebben gedaan! Maar ik durfde echt aan te geven wat ik nodig had.  Dat hele gebeuren gaf mij een beetje vertrouwen terug. Ik vind het nog steeds moeilijk om hulp te vragen, maar ik durf me in ieder geval meer te openen. Het idee dat je alles zelf maar moet oplossen omdat je anders als zwak zou worden gezien vervaagt wel een beetje. 

Gedeelde smart=dubbele pret

Dat ik niet alleen was en zeker niet de enige die kampte met podiumangst, daar ben ik inmiddels ook wel achter. Die wetenschap vermindert niet in één klap je plankenkoorts, dat zou mooi zijn. Echter geeft het wel ruimte en voel je je niet zo alleen. Het geeft ook de mogelijkheid om erover te praten, elkaar te helpen, of gericht hulp te zoeken. Als je de last niet alleen draagt wordt hij lichter en is er weer ruimte voor plezier!

Herken jij iets van jezelf in bovenstaande? Abonneer  je op dit blog, volg me op social media of neem contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek. 

[sg_popup id=”913″ event=”inherit”][/sg_popup]

 

Hoe ik mijn spookgedachten kon laten varen door bewustwording van verbinding als belangrijke waarde

Dat muziek verbinding kan geven is afgelopen weekend wederom bewezen.  Ik had een heel leuk project, een schnabbel. Ter gelegenheid van het einde van WOI 100 jaar geleden, vonden er op verschillende plaatsen in Nederland(en ook België) herdenkingen plaats. Op 11 november 1918 was deze verschrikkelijke oorlog ten einde. De herdenking waar ik aan deelnam, vond plaats in Bergen op Zoom, in de vorm van een concert met orkest, groot koor en solisten. De organisator was Het Concertkoor. Op het programma stond het Requiem van Antonin Dvorak. Het orkest van de Charkov City opera uit Oekraïne nam de begeleiding voor zijn rekening. Aangezien het orkest met een (te kleine) tournee bezetting hier was, werden een tiental musici uit Nederland erbij gehaald om de ontbrekende stemmen te laten klinken. Zo mocht ook ik de tweede fluitpartij vertolken. Het Concertkoor werd ook nog aangevuld met een koor uit Charkov. 

Excitement

Toen ik gevraagd werd voor dit project, hoefde ik geen moment te aarzelen of ik wilde mee doen. Ik was meteen enthousiast! Ik was beschikbaar en het leek mij ontzettend leuk om in een orkest wat toch wel uit een hele andere wereld komt, mee te spelen en te ervaren hoe dat is. Daarbij was de aanleiding ook een hele bijzondere, en vond ik het waardevol mijn steentje te kunnen bijdragen.

Hello again

Maar het duurde niet lang of ik zag ze alweer komen, de spookjes in mijn hoofd, ofwel mijn spookgedachten: “ze zullen beslist ontzettend goed zijn allemaal”, “ben ik wel goed genoeg?” “Zal ik voldoen?”, “hoe gaan we met elkaar communiceren?”.  Het duurde dus ook niet lang of mijn opwinding veranderde in toch wel enigszins zenuwachtig zijn. En of ik al tegen mezelf zei: “wacht nou eerst maar eens af!”, “gewoon die partij goed bestuderen, dan komt alles goed”…Ik bleef het spannend vinden. Nou had ik helemaal geen moeilijke dingen te spelen, geen solo’s, hooguit met zijn tweeën een stukje samen, dat wat solistisch was. Maar daar gaat het natuurlijk vaak helemaal niet om. 

Je bent nooit alleen in je onrust of onzekerheid

Bij de eerste repetitie bleek al gauw, dat alles gewoon fijn en goed was, en heel erg mooi! Ik merkte meteen aan mijn collega-fluitiste uit Oekraïne dat zij het ook heel erg spannend vond. Ze was een beetje verlegen, terughoudend, ja zelfs op haar hoede. Toen ik me naar haar toe opende, wat vragen stelde e.d. ontspande ze letterlijk helemaal. Ik kon het zien. Een aantal andere collega’s uit het Charkov orkest waren ook erg gespannen.

Ik had graag in hun hoofd willen kijken, welke gedachten hieraan ten grondslag lagen. 

vrijheid

Tijdens de lunchpauze raakten we verder aan de praat vertelde de fluitiste mij hoe fijn zij het vond om hier alleen maar te zijn, laat staan met Nederlandse musici samen te werken. “Het is hier zo anders, zo ontspannen. Ik kan hier doorademen en voel me vrij.” Ik vond het mooi dat ze zo open naar mij was en mij dit toevertrouwde.

Het raakte mij enorm en ik besefte ineens hoe mijn zenuwen vooraf aan dit project gerelativeerd werden, ja, ze kwamen mij nu zelf enigszins ridicuul voor.

Natuurlijk wil ik in dit geval niet over podiumangst spreken, want dat was het echt niet. Doordat ik me bewust werd van mijn zorgelijke gedachten en opspelende zenuwen en natuurlijk vanwege het verloop van dit weekend, vond ik het wel de moeite waard om dit met jullie te delen. Het hele project was natuurlijk bijzonder: een enorm orkest met koor en prachtige solisten. De kerk zat bomvol met publiek. Alleen dat al is elke keer weer indrukwekkend. Neem hierbij nog deze bijzondere aanleiding, voeg daarbij de mooie woorden van de sprekers toe en een publiek dat direct ging staan toen men om één minuut stilte vroeg voor alle slachtoffers van toen en nu, …het was indrukwekkend. 

Verbinding

Het hele weekend draaide om hele andere dingen dan mijn zorgen, mijn spookgedachten…

ik voelde me dan ook echt wel op mijn plek gezet. Maar dat was goed!

Dit weekend ging over verbinding. Verbinding tussen musici, musici uit Oekraïne en Nederland, verbinding tussen publiek en uitvoerenden. Maar ook verbinding tussen toen en nu. 

Na afloop werd er nog wat nagepraat en -geborreld, foto’s gemaakt en Facebookadressen uitgewisseld. Die van hun onder een andere naam (…)

Persoonlijke en gemeenschappelijke waarden

Met betrekking tot onzekerheid of angsten die je soms kunt voelen door gedachten die het heft in handen nemen, kan ik na dit weekend wederom dit zeggen: doordat ik zo werd geconfronteerd met de waarde van deze herdenking, de waarde van deze samenwerking en het effect dat dit op mij had, kregen mijn onzekerheden en spookgedachten geen kans. Dit is een bewijs ervoor dat het zo belangrijk is, om in alles wat je doet de waarde te vinden en te blijven zien, jouw persoonlijke waarde(N), maar ook de waarde voor het grote geheel.: waarom doe je iets? Wat zal het effect zijn? Het uiteindelijke resultaat? Wat is de gemeenschappelijk waarde?

Ontmoeten en delen

De waarde die er voor mij, en ik denk dat ik wel mag zeggen, voor iedereen in dit project zat, is verbinding. Verbinding waarbij achtergrond en leefomstandigheden even niet meer belangrijk zijn. Samen voor dat ene gemeenschappelijke doel, waarbij mensen elkaar ontmoeten, echt ontmoeten en delen. Delen van verdriet, delen van vreugde, delen van liefde voor muziek en liefde voor elkaar.