Familieconcert
Gisteravond was weer het jaarlijkse familie concert door leerlingen van de pianojuf van onze jongste (15 jaar) samen met hun familie en/of vrienden. Elke keer weer een feest en een verrassing welke leuke combinaties er gevormd worden en welke bekende of juist onbekende prachtige kamermuziek we te horen krijgen.
Deze keer zijn wij als ouders en broer de dans ontsprongen want zoonlief speelde het tweede deel uit het pianotrio no. 1 van Mendelssohn met een bevriende violiste en evenzo celliste. (Wie het niet kent, raad ik aan het eens te beluisteren, het is schitterend mooie muziek). Vanwege de ietwat kritische situatie op 4 vwo en het kamermuziekfestival Woudschoten dat voor de deur staat, werd besloten niet nog een extra stuk te moeten instuderen met ons.
Gewenning of de druk opvoeren.
Al zo’n 10 jaar speelt hij bij de uitvoeringen mee, dus ja, inderdaad vanaf zijn vijfde. Elk jaar, een paar keer. Je zou kunnen denken dat hij dusdanig gewend is om te spelen voor publiek, dat zenuwen hem absoluut geen parten spelen. Maar zoveel factoren zijn hierbij van invloed dat dat niet helemaal klopt. Waar hij 10 jaar geleden, met een hoog schattigheidsgehalte, de uitvoeringen mocht openen, mag hij tegenwoordig de rij sluiten. Niet zonder reden…Alleen dàt al verhoogt de druk. Gisteren speelde hij voor een volle zaal, inclusief pa en ma, broer en schoonzus, oma en een hoop bekende muziekcollega’s van ons. De juf kondigde nog even aan dat ze van de oudere leerlingen heel wat verwachtte :-).
Spanning
Het spelen in een ensemble brengt verantwoordelijkheid met zich mee: het goed willen doen, voor jezelf, voor elkaar, voor het publiek. Dat begint bij het instuderen van de muziek, samen repeteren en eindigt bij het concert op het podium..
Al met al genoeg redenen om toch wat spanning te ervaren. Voor ons als ouders ook altijd spannend. De eerste maten klonken, en ik wist het: dit wordt heel mooi! En zo was het ook. Met zijn drieën zorgden zij voor een prachtige afsluiting van deze mooie avond. Zijn juf was ontroerd, …en wij ook. Dit was de mooiste versie tot nu toe.
Hoe was het nu écht?
Nog even napratend hoorden we van de violiste dat hij ‘zo zenuwachtig als wat’ was, vooraf. En dan toch zo’n rust uitstralen en mooi spelen op het podium. Zelf reageerde hij redelijk nuchter: “ja, ik weet dan nooit hoe het echt klinkt als ik speel”. Maar hij weet wèl heel goed hoe hij wil dat het gaat klinken. M.a.w. de intentie is er en de focus ook. En dan laat ik nog even buiten beschouwing dat zijn reacties die van een puber in zijn beste jaren zijn. Helemaal zeker weet ik dus niet wat er in zijn hoofd omgaat. Ik weet wel dat hij heel erg kritisch naar zichzelf is, maar zelden of nooit irreëel. Met deze zelfkennis, intentie en focus op het juiste moment kan hij dus de juiste mindset activeren en zelfs mindful zijn. Nou vraag ik me af hoe bewust dit allemaal gebeurt bij hem. Hoe dan ook denk ik dat hij nauwelijks last heeft van spookgedachten, of irreële gedachten die hem afleiden van wat zijn doel is! Daarnaast zal hij zichzelf niet gauw op een (negatieve) manier vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten en zijn eigen niveau. M.a.w. hij vergelijkt zijn eigen prestaties alleen met die van hemzelf.
Samen.
Samen musiceren met mensen waarmee het klikt, helpt natuurlijk om je goed te voelen op het podium. Het met elkaar en voor elkaar mooi en goed willen doen, elkaar steunen, elkaar aanvoelen en begrijpen in het spel. Met elkaar genieten van het moois dat je samen creëert. Jezelf en elkaar de ruimte te geven om te groeien.
Voorbereiding.
En de voorbereiding…Uiteraard vinden wij als vakneurotische ouders altijd dat hij te weinig tijd in deze hobby stopt. Studeren met twee ouders in de buurt die beiden beroepsmusicus zijn, is niet altijd relaxed. Maar deze zoon geeft ons gewoon antwoord, of beter gezegd weerwoord: “moet je niet nog even wat doornemen?” Hij: “ik kan het spelen” Wij: “ja, maar nog even bekijken wat jullie gisteren afgesproken hebben?” Hij: “dat weet ik wel! Je kunt een stuk ook dood spelen!” Oké… Hij heeft gelijk. Een goede voorbereiding zit niet alleen in techniek studeren. Dat heeft hij wederom bewezen gisteren.
Vlak voordat iedereen huiswaarts gaat, roept de violiste : “hee, nog wel even een groepsknuffel!” Zo gezegd, zo gedaan! Heerlijk om te zien. Dat helpt ook, absoluut!