Twee jaar geleden kreeg ik van mijn man een racefiets voor mijn verjaardag cadeau. Een grote verrassing waar ik erg blij mee was! Tegelijkertijd was daar meteen die mij eeuwig achtervolgende gedachte: “kan ik dat wel?”, “ben ik niet al te oud (45)om het nog te leren?”

Ondanks wat angst en onzekerheid in het begin is inmiddels gebleken dat ik het wel kan! Met veel plezier fietsen we, vooral in het voorjaar en de zomer, onze rondjes in de Gooi-en Vechtstreek. Elk nieuw fietsseizoen verschijnt mijn ‘pop-up spookje’ weer heel even. “Daar ben je weer” denk ik dan, en ik weet dat ik gewoon rustig aan weer ga beginnen en dat ik weer met heel veel plezier mijn kilometertjes ga fietsen.

 

Fietsverleden

In mijn jeugd heb ik niet overdreven veel gefietst. We woonden lekker centraal in Zuid Limburg, en alle sportieve en muzikale activiteiten waren prima lopend of met de fiets te bereiken. Af en toe fietsten we met ons gezin vanuit Kerkrade naar Wittem of Vaals, soms naar Heerlen. Ik heb het altijd heerlijk gevonden, fietsen, SNEL fietsen.. én de ‘berg’ in ieder geval helemaal op fietsen.
Met mijn man, destijds nog vriend, fietste ik, later, op een wat oudere racefiets, die bij hem thuis nog in de schuur stond. Pfff, met toeclips, op die dunne bandjes en dat schakelen..ik vond het maar een gedoe, maar we fietsten destijds al mooie routes in het Limburgse land. En ik genoot ervan.
Later hebben we nieuwe mountainbikes gekocht, met lekker brede banden en een moderner en eenvoudig schakelsysteem. Wat hebben we hier heel veel kilometers op gefietst. In binnen- en buitenland. Echte mountainbike routes deden we niet. We hadden toch meer plezier in het beklimmen van grote en kleine bergen op kleine, maar wel verharde wegen.
De mountainbikes hadden op een gegeven moment hun beste tijd gehad en nu zijn daar dan de racefietsen. Sinds die eerste zomer nadat ik mijn fiets kreeg, gaan we elk jaar naar Zuid Limburg om daar te genieten en de colletjes op- en af te fietsen. Jezelf testen, af en toe overtreffen, en jezelf tegenkomen, speelt zeker een rol. Lekker bewegen, soms helemaal kapot zijn en na afloop genieten van een voldaan gevoel.

 

Hoe ver wil je gaan?

Wie enigszins bekend is in Zuid Limburg, of wie zelf fietst kent ze wel, de beruchte klimmetjes, die deel uitmaken van de Amstel Gold Race: Keutenberg, Kruisberg, Eyserbosweg, Gulperberg en natuurlijk de Cauberg.
Ik mag wel zeggen dat ik van (t)huis uit behept ben met een sporters hart. Dus ja, ik wil toch proberen ook deze lastige bergjes te bedwingen. En al twee jaar fietsen we gedeeltes van de zuidelijke lus twee en drie van de Amstel Gold Race. Iedere keer weer met het spookje in mijn gezelschap. “Ben ik wel goed genoeg?” “Kan ik het wel aan?” Maar ook: “wil ik dit echt?”
Ja! Ik wil dit echt!
Deze laatste vraag zou meer een excuus geven om het niet te proberen, en er niet achter te hoeven komen dat ik het misschien niet kan… Maar dat risico wil ik graag lopen.

 

Die ene gemene klim

De afgelopen twee zomers werd er steeds gesproken over de Eyserbosweg. Die gemene puist die wij toch ook echt een keer op zouden moeten, aldus manlief. En ook ons achterneefje, die wel eens meeging op onze tours sprak er met ontzag over. Ik dacht steeds nou, laat nog maar even zitten…waarschijnlijk is hij toch veel te zwaar voor mij. (Mijn spookje)
Maar dit jaar leek ik er niet onderuit te komen. Na twee fraaie tochten zouden we lus 3 van de Amstel Gold Race gaan fietsen en jawel, dan zul je toch ook de Eyserbosweg op moeten. Met de lief bedoelde aanmoedigingen van mijn man, kwam ik toch niet verder dan: “oké, het moet dan maar, we zien wel”. Hij had de Eyserbosweg aan het begin gepland, dus dat gaf me in ieder geval al wat meer moed. Weliswaar met vooraf wat kriebels in mijn buik, (ja, echt!), ben ik hem ‘gewoon’ op gereden en daarna ook nog een stuk of 5 andere bergjes. Ze werden steeds zwaarder uiteraard naar mate de trip vorderde.
Bleef nog over die ene vervelende van vorig jaar, de Gulperberg, toen ik schrok van een naar beneden scheurende auto en ik in mijn trage bergop tempo mijn evenwicht verloor en moest afstappen op het smalle weggetje. In plaats van te denken aan al die moeilijke puisten die ik wèl omhoog ben gereden, of me gewoon op déze keer te concentreren, spookte alleen maar de ervaring in mijn hoofd van die ene keer vorig jaar. Daardoor gaf ik mijn spookje weer vrij baan om te roepen: “je kunt het niet, je redt het niet, je kunt niet meer!” Met de vermoeidheid inmiddels niet alleen in mijn benen maar in mijn hele lijf, lukte het me niet om mezelf toe te spreken en rustig te blijven ademen. Ik zat helemaal in mijn hoofd, mijn adem kon niet hoger en een zekere paniek maakte zich van mij meester. Ik moest afstappen…en uithijgen. Twee afdalende fietsers riepen: “nog een klein stukje!” En mijn man, die al boven was hoorde ik roepen: ” je kunt het!” Nee, niet dus..
Toen mijn adem weer gezakt en rustig was, ben ik weer opgestapt en naar de top gereden. “Lopen zal ik niet!”

 

Mindfulness en compassion

Zoals ik al zo vaak had meegemaakt op het podium, tijdens een auditie of een concours, liet ik mij leiden en afleiden door de gedachte aan een eerdere, negatieve ervaring. Tijdens de beklimming was ik me daar niet van bewust. Ik realiseerde het me later. In plaats van in het moment te zijn en me te concentreren op de weg, de beweging en de ademhaling, liet ik mijn spook de regie voeren en kon niet eens proberen om verder te komen. Zonde! (Geen ramp natuurlijk!)
Wat mij brengt bij een belangrijke eigenschap die ik nog niet altijd goed weet toe te passen: compassie. Compassie met mezelf in dit geval. Hoe goed het ook is om jezelf een doel te stellen, het is minstens net zo goed om jezelf de ruimte te geven om te groeien. Groeien dat gepaard gaat met je doel soms net niet helemaal bereiken. En ja, soms met voor je gevoel een mislukking.

Uiteraard hangt er voor mij niets af van het resultaat van een fietstocht met klimmetjes, dat mag duidelijk zijn. Maar kun je nagaan wat er gebeurt als ik iets ga doen waar wel iets vanaf hangt 😉
Zonder gekheid, het is denk ik goed om te weten wat er in je hoofd gebeurt en wat dat met je lijf en je acties doet.
Door even stil te staan bij wat er nu precies gebeurde op die Gulperberg, ben ik steevast van plan hem een volgende keer weer op te rijden…te proberen althans. Hand in hand met mijn spookje…