Deze spreuk hoorde ik kort geleden van een lieve (oud) studiegenoot van mij. Hij gebruikte de oneliner in een iets andere context maar de woorden bleven in mijn hoofd hangen en ineens, vanochtend, besefte ik dat ze perfect aansluiten op het thema van deze blog.

Monnikenwerk

Musici zijn hele intelligente mensen. Ze zijn gewend heel veel, zo niet alles, zelf te onderzoeken en uit te zoeken. De veelvoud aan vaardigheden die een musicus moet bezitten om, zij het als solist of in een orkest te kunnen functioneren, is ongekend. (Vaak letterlijk ongekend maar dat is voer voor een andere blog!) Het merendeel van de studie en het voorbereidende werk wordt gedaan in een afgezonderde situatie, in een studieruimte.

Monnikenwerk, je moet er van houden. Ik houd ervan, heel erg! 

Het echte leven

Stel dat het is gelukt: je hebt de auditie gewonnen en de baan is van jou. Fantastisch! Respect! Je bent dus goed, je telt mee. Het echte leven kan beginnen…Met een beetje geluk word je goed opgevangen in de groep. Maar iedereen heeft zijn eigen sores, zijn eigen leven en vooral zijn eigen verantwoordelijkheid over zijn te spelen partij. Hoe dat te doen is ieders eigen ‘pakkie an’. En natuurlijk lukt dat de meeste tijd prima. Immers musici zijn gewend alles zelf te doen.

Je hebt die auditie destijds niet voor niets gewonnen en nu is het aan jou om dat waar te (blijven)maken

Klinkt logisch. Er mag wat verwacht worden en we willen met zijn allen een geweldig eindresultaat neerzetten. Niets mis mee. Maar wat als het een keer niet lukt, of ook wel vaker dan een keer? Wat als je merkt dat het je steeds meer moeite kost om te blijven presteren, om het vol te houden? Wat als je het gevoel hebt dat de druk steeds hoger voor je wordt?

Iedereen draagt zijn eigen last

In veel gevallen merk je zelf iets dat anderen helemaal niet door hebben. Je voelt onrust of ongemakkelijkheid vanwege die vorige keer dat je niet uitkwam met je adem. Die keer dat die noot wegviel, niet aansprak. En die onrust voel je elke keer, ook als het gewoon wèl goed gaat. Uiteindelijk, hoe langer die onrust aanhoudt, des te moeilijker wordt het om vertrouwen te blijven houden. En ook al zijn de meeste anderen met zichzelf bezig, hebben ze wellicht niets door, de waarheid ligt op het podium.

Wat anderen niet zien is voor jou de realiteit. Jouw waarheid zit in jou, en daar heb je zelf mee te dealen

Om hulp vragen is not done

Waarom eigenlijk niet? Kunnen we het echt niet bespreken? Is er niemand die voor ons een luisterend oor heeft? Of zijn we opgevoed en opgeleid met deze overtuiging? Waarom heerst er zo’n taboe over het tonen van je kwetsbaarheid? Zijn we bang om af te gaan? Gezichtsverlies te lijden? Niet meer te voldoen? Is het beter er zelf mee rond te blijven lopen en de onrust en onzekerheid te laten groeien….zodat wat ooit onze grootste passie was, ons leven, onze identiteit, steeds een klein stukje verder van ons weg komt te staan? Want de kans bestaat dat dàt is wat er gaat gebeuren. De automatisch negatieve gedachten gaan een eigen leven leiden en wij volgen onze gedachten. We blijven in ons eigen cirkeltje ronddraaien.

Lekker gaar koken in je eigen sop.

Ook dat is heel lang vol te houden…maar wie houden we dan eigenlijk voor de gek? 

Een ander gevolg van teveel onrust of onzekerheid kan zijn dat deze wordt omgezet in lichamelijke spanning, om op die manier de controle enigszins te behouden. Wordt die spanning groter, ga je spieren een beetje voelen, na verloop van tijd gaat het wat meer pijn doen en op een gegeven moment kun je je arm niet meer optillen, om een voorbeeld te noemen. 

Courage, commitment, confidence and compassion

Wat als we de moed zouden hebben onze toewijding te gebruiken, niet om te volharden in het flink zijn, maar om compassie naar onszelf te tonen? Zodat we onszelf, en ook anderen iedere keer weer een kans geven? Zou dat niet veel minder druk opleveren? Zodat zelfvertrouwen weer kan groeien en we onze energie op een positieve manier kunnen gebruiken, daar waar deze nodig is. Als je kunt accepteren waar je bent, op een bepaald moment, pas dan kun je er iets aan doen. Iedereen, hoe goed of professioneel ook, heeft een kans nodig om te kunnen blijven groeien en ontwikkelen. 

Als jij jezelf die kans niet geeft, kan een ander het ook niet doen

Het is mijn missie om musici te begeleiden zodat zij weer lekker in hun vel op het podium kunnen zitten. Heb jij behoefte om je verhaal te delen  en wil je weten of ik iets voor je kan betekenen? Neem gerust  contact op voor een gratis kennismakingsgesprek.