De valkuil van geen fouten willen maken
Als je (muziek)les geeft zul je het volgende zeker herkennen. Leerlingen hebben nog geen noot gespeeld of zij beginnen, elke les weer, met verkondigen dat zij het stuk toch wel moeilijk vonden, moeite hadden met het ritme, het eigenlijk niet zo goed ging etc.
Vooraf al denken te weten ( en dus vastzetten) wat er gaat gebeuren
Deze week kwam ik weer bij mijn 15 -jarige leerling. En ja hoor, voordat de fluit aan haar mond zat had zij de bekende verontschuldigingen al geuit. Ze zou er nu ook beslist niets van terecht brengen. Ik keek naar het stuk en dacht: “maar deze ritmes zijn toch niet moeilijk?” Ik zei het niet. Ik zag twee maten die technisch ietsje lastiger waren, …aan het einde van het stuk. Ik opperde dat ze eerst maar gewoon lekker zou gaan spelen, misschien zou het gewoon goed gaan. Ze begon te spelen. Haperend. Ik hoorde nog niets vreemds of foutiefs, behalve dat ze steeds inhield. Ik zei dat ze het heel goed deed, maar dat ze steeds inhield. Ja dat klopt zei ze. Want dan denk ik dat ik fouten ga maken…
So what? Vroeg ik. Ze keek me vragend aan. Ik vroeg hoe ze normaal gesproken oefent. Hoe ik dat bedoelde vroeg zij. Na even te hebben doorgevraagd gaf ze toe dat wanneer ze niet vrijwel meteen alles goed speelde, ze stopte met oefenen. Maar hoe denk je dan de fouten te kunnen verbeteren? vroeg ik. Ze moest lachen. Ook toen ik zei dat wanneer ze alles al meteen perfect kon spelen de lessen bij mij toch wel overbodig waren. Dus zij vindt het lastig geconfronteerd te worden met haar fouten, wat dan tot gevolg heeft dat ze niet meer verder oefent en dus ook de vergissingen of foutjes er niet kan uithalen, waardoor ze op de les onzeker is, want ze weet wel dat die foutjes er wellicht nog inzitten, en dat ze steeds maar heel kort geoefend heeft.