Het rad van je gedachten

Doordraaien in het rad van je eigen gedachten

Heb jij ook wel eens het gevoel dat je vastloopt, of dat je angstig wordt, onzeker? Je voelt je belemmerd vrij te leven en te doen wat je zo graag wilt en wat je eigenlijk goed kunt. Steeds hoor je weer dat stemmetje in je hoofd dat jou vertelt dat het voor anderen is, dat jij niet voldoet, dat anderen niet op je zitten te wachten…of ook wel dat je niet zo nodig hoeft. Dit stemmetje is zó sterk en overtuigend dat het wel waar moet zijn. Dit stemmetje vertegenwoordigt gedachten. Je wilt er wel los van komen maar hoe dan? Je blijft maar doordraaien in het rad van jouw eigen gedachten.

De stroom wordt steeds sterker

Deze molen, waar in je bent beland, gaat steeds sneller draaien, omdat de stroom aan gedachten steeds sterker wordt. Als een krachtige waterstroom die alles overspoelt.

Je kunt natuurlijk proberen om eruit te stappen of de molen tot stilstand te brengen, af te remmen. Maar dat zou zoiets zijn als tegen de stroming in zwemmen. Dat kost heel veel kracht en moeite. Je zult uitgeput en gefrustreerd raken. Als water eenmaal stroomt, is er niets tegen in te brengen. Hoe harder je probeert tegen de stroming in te zwemmen (iets NIET te willen) des te krachtiger lijkt het water te worden.

Wat kun je dan wèl doen?

Ik herinner me nog het moment (en daarna werden het er steeds meer) dat ik mijn gedachten hoorde in mijn hoofd. Beter gezegd: ik hoorde hoe ik mezelf als het ware toesprak. (“nu horen ze dat ik het echt niet kan en dat ik hier helemaal niet thuis hoor”). Ik was er getuige van dat deze gedachten een heel negatief effect hadden op mijn gevoel, op mijn lijf en zeker ook op mijn gedrag!

Als je herkent dat er een stroom van niet-helpende gedachten is, zonder dat je in die molen vast komt te zitten, dan kun je er op afstand naar kijken.; het zien/voelen gebeuren. Alsof je naar een film kijkt zonder er zelf in mee te spelen.  Continue Reading

Waarom het zo belangrijk is om fouten te mogen maken

De valkuil van geen fouten willen maken

Als je (muziek)les geeft zul je het volgende zeker herkennen. Leerlingen hebben nog geen noot gespeeld of zij beginnen, elke les weer, met verkondigen dat zij het stuk toch wel moeilijk vonden, moeite hadden met het ritme, het eigenlijk niet zo goed ging etc. 

 

Vooraf al denken te weten ( en dus vastzetten) wat er gaat gebeuren

Deze week kwam ik weer bij mijn 15 -jarige leerling. En ja hoor, voordat de fluit aan haar mond zat had zij de bekende verontschuldigingen al geuit. Ze zou er nu ook beslist niets van terecht brengen. Ik keek naar het stuk en dacht: “maar deze ritmes zijn toch niet moeilijk?” Ik zei het niet. Ik zag twee maten die technisch ietsje lastiger waren, …aan het einde van het stuk. Ik opperde dat ze eerst maar gewoon lekker zou gaan spelen, misschien zou het gewoon goed gaan. Ze begon te spelen. Haperend. Ik hoorde nog niets vreemds of foutiefs, behalve dat ze steeds inhield. Ik zei dat ze het heel goed deed, maar dat ze steeds inhield. Ja dat klopt zei ze. Want dan denk ik dat ik fouten ga maken…
So what? Vroeg ik. Ze keek me vragend aan. Ik vroeg hoe ze normaal gesproken oefent. Hoe ik dat bedoelde vroeg zij. Na even te hebben doorgevraagd gaf ze toe dat wanneer ze niet vrijwel meteen alles goed speelde, ze stopte met oefenen. Maar hoe denk je dan de fouten te kunnen verbeteren? vroeg ik. Ze moest lachen. Ook toen ik zei dat wanneer ze alles al meteen perfect kon spelen de lessen bij mij toch wel overbodig waren. Dus zij vindt het lastig geconfronteerd te worden met haar fouten, wat dan tot gevolg heeft dat ze niet meer verder oefent en dus ook de vergissingen of foutjes er niet kan uithalen, waardoor ze op de les onzeker is, want ze weet wel dat die foutjes er wellicht nog inzitten, en dat ze steeds maar heel kort geoefend heeft. 

 

Fouten maken mag!

Continue Reading